Ego Ftaio / Kosmogonia - Live - Active Member

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΜΩΡΕ

Εγώ φταίω

που ο αέρας που αναπνέω

βρωμάει φωτιά

εγώ φταίω

στραγγίζω όσα λέω

σε μια ματιά

εγώ φταίω

που έμαθα να πετάω

χωρίς φτερά

εγώ φταίω

για πάρτη μου κρατάω

μια ανάσα τη φορά.

Ένα σημάδι απ' τη φωτιά έχω στον ώμο χαραγμένο

έναν ήλιο μικρό με φλόγες τυλιγμένο

ένα κρυφό μονοπάτι που βγάζει στην ψυχή μου

σ' ένα κρυμμένο αλήτη που σέρνω μαζί μου.

Έκανα αμάν για το βάλω ν' αράξει

του έταξα τόσα που έχει ξεχάσει για να αλλάξει

του τα 'πα αλλιώς μήπως και με γλιτώσει

ψέμα πολύ για όσα δεν πρόλαβε να νιώσει.

Κι εσύ ήρθες τώρα να μου θυμίσεις ότι υπάρχει

ότι θα κάνει τα δικά του άμα λάχει

μα δε φαντάζεσαι ούτε και ξέρεις ρε τι κάνεις

και πάντα μετά τρέχεις και δε φτάνεις.

Άστο λοιπόν έχεις μαγκιά συνθετική

και δεν ταιριάζει να κυλήσεις κάπου εκεί

γιατί αν βρεθείτε τετ α τετ θα εκτεθείς

έχεις πει τόσα πολλά που θα θέλεις να χαθείς.

Κι άλλο μου λάθος όταν το στόμα άνοιγες τέντα

έπρεπε να στον γνωρίσω απ' τη πρώτη σου κουβέντα

μα έτσι που πας θα την βρεις την ευκαιρία

όταν του κλείσεις ραντεβού θα κάνεις πάλι την κυρία.

Τα λόγια θα μασάς στο φάτσα κάρτα

κι αυτός θα σου μιλάει παντελονάτα

μα δε βαριέσαι τις μαλακίες πληρώνω και σας λέω

συγγνώμη που υπάρχετε και οι δυο σας εγώ φταίω.

Εγώ φταίω που ο αέρας που αναπνέω βρωμάει φωτιά

εγώ φταίω στραγγίζω όσα λέω σε μια ματιά

εγώ φταίω που έμαθα να πετάω χωρίς φτερά

εγώ φταίω για πάρτη μου κρατάω μια ανάσα τη φορά.

Θα συνεχίζω να στραγγίζω όσα λέω σε μια ματιά

και να θέλω ότι αναπνέω να μυρίζει φωτιά

για να θυμάμαι ότι φταίω θ' αγγίζω το σημάδι

θα κερνάω την ζωή μου μια ανάσα στο σκοτάδι.

Κι αν βρω κουράγιο θα ξεκόψω απ' τον αλήτη

θα τον βγάλω απ' την ψυχή μου θα του φτιάξω άλλο σπίτι

στο μυαλό μου κι έτσι θα γουστάρουν όλοι

θα πάρω έναν καριόλη θα μοιράζονται οι ρόλοι.

Θα στείλω τη μαγκιά μου διακοπές

και θα πείσω την καρδιά μου να χτυπάει όπως θες

να μου δανείσεις πρέπει λίγα λόγια μασημένα

πως να προδώσω να μου δείξεις ρε κι εμένα.

Πρέπει να μου πεις ότι δε φταίω μόνο εγώ

δε φταίω μόνο εγώ δε φταίω μόνο εγώ

και πρέπει να με σώσεις απ' τις τύψεις μην πνιγώ

απ' τις τύψεις μην πνιγώ απ' τις τύψεις μην πνιγώ.

Για σκέψου αν δεν μπορέσω να ξεκόψω τελικά

να τρελαθώ παρέα του έτσι στα ξαφνικά

να μοιραστούμε την εκδίκηση γουλιά γουλιά

να θυμηθώ με τον αλήτη τα παλιά.

Να πάνε τσάμπα όλα ρε

κι ας είχα πει πως ποτέ

δε θα με δει η φωτιά τα όνειρά μου να καίω

ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΠΩΣ ΓΙΑ ΟΛΑ

Εγώ φταίω.

που ο αέρας που αναπνέω

βρωμάει φωτιά

εγώ φταίω

στραγγίζω όσα λέω

σε μια ματιά

εγώ φταίω

που έμαθα να πετάω

χωρίς φτερά

εγώ φταίω

για πάρτη μου κρατάω

μια ανάσα τη φορά.

Τραβήξου πιο πέρα μούσα μου και δώσ' μου

λίγο έμπνευση να γράψω δυο λόγια για την γωνιά του κόσμου

που διαλέξαμε να φτιάξουμε το όνειρό μας

με λίγο χώμα και νερό απ' τον ουρανό μας.

Με τη φωτιά που 'καιγε τώρα καιρό τα σωθηκά μας

τρατάρουμε και τον φονιά μας

η φυγή μας στολίστηκε με μελωδίες και λέξεις

και γουστάρουμε πολύ ψυχή μου κοίτα ν' αντέξεις.

Σκίσαμε λίγο τα μανίκια απ' την παλιά τη φορεσιά

τώρα χωρίς δεκανίκια και μακριά απ' τη μοιρασιά

θα κοιτάμε χωρίς ποτέ να γελάμε

κάποτε όλα ήταν μαζί δεν το ξεχνάμε.

Κάποιοι διαλέξανε αυτά τα ρούχα τους να 'ναι καλά

ντυθήκανε ανάλογα και φύγαν για ψηλά

άλλοι αράξανε στη λερωμένη τους φωλιά

τώρα οι προδότες είν' της μόδας να στέλνουνε φιλιά.

Κάποιοι θα ντύσουνε τη φτήνια μας χλιδή

και που 'σαι ακόμα τα πιο καλά δεν τα 'χεις δει

τώρα που τελειώνουνε τα χρόνια του 9

εδώ στου κόσμου τη μικρή μας τη γωνιά.

Εδώ στου κόσμου τη γωνιά

έφτιαξα όνειρο φονιά,

πέταξα τη φορεσιά,

δε χωράω στη μοιρασιά.

Σ' αυτήν εδώ λοιπόν τη μικρή κοσμογωνιά

φτιάξαμε όνειρο μικρό φονιά

που μπορεί και να σκοτώσει πρώτα εμάς

ούτε να φοβάσαι μα ούτε και να γελάς.

Όλοι οι άλλο οι παγκόσμιοι ανάγκη δεν έχουν

αν βγει στην πιάτσα η μόδα πίσω της τρέχουν

να της ψωνίσουν νυφικό να της τάξουνε γάμο

και ν' αφήσουν την ψυχή τους στα πόδια της χάμω.

Όμως εμάς η φωτιά κι η προσφυγιά μας

είναι γκόμενες πιστές στην αγκαλιά μας

που ποτέ τους δε θα φύγουν μέσα απ' την ψυχή μας

κι αν θα χαθούμε νωρίς θα 'ρθουν μαζί μας.

Φτάνει που ζήσαμε παρέα χωρίς ζωή κανείς να κλέψει

κι ούτε απλώσαμε χέρι σε ό, τι είχαμε ζηλέψει

φτιάξαμε μόνοι στη λάσπη το όνειρό μας

το ίδιο μισούμε μετά το λυτρωμό μας.

Το ίδιο ψέμα φτύνουμε απ' το στόμα

κι αν φοβάστε δεν είναι αργά ακόμα

ο ήλιος θα σας φέρει τα πιο κακά μαντάτα

σε τούτη τη γωνιά θα 'μαστε πρόσφυγες για πάντα.

Κι άντε να δώ κουράγιο που θα βρειτε

στους αφέντες σαν ξανά υποκλιθείτε

για να κρεμάσουν το όνειρό μας όμως δε φτάνουν τα σκοινιά

μέχρι εδώ στου κόσμου τη γωνιά.

Εδώ στου κόσμου τη γωνιά

έφτιαξα όνειρο φονιά,

πέταξα τη φορεσιά,

δε χωράω στη μοιρασιά.