ความจำเป็นที่เราต้องเดินทาง
ฉันมีเหตุผล
กี่วันสุขล้น
ถึงวันต้องจาก
เพิ่งรู้การเฝ้ารอ
นั้นมันว่างเปล่า
แค่ไหน
วันเวลาผ่านไปปฏิทินนับวันเปลี่ยนผัน
แต่ในใจฉันบอกช้าเกินไป
หลับฝันยังละเมอ
ถึงวันได้เจอ
ที่ตรงนั้น
เป็นเช่นไร
จะเหงาหรือเปล่า
เมื่อเธอหลับตาไร้ดาวมืดมน
หนึ่งใจทุกข์ทน
หนึ่งใจของคน
ที่ไม่ชิน
ยังคิดถึงเพียงแค่เธอ
ฝัน
เราเจอกันในนั้น
แค่เราคิดถึงกัน
ก็พบความสุขเสมอ
ฉันและเธอ
กันและกัน
ไกล
กว่าที่ตาจะเห็น
กว่าความจริงที่เป็น
อย่างน้อยยังมีความฝัน
พอได้ทำให้คืนอ้างว้าง
อีกคืนได้ผ่านพ้นไป
การเดินทางที่นำพาให้เราสองคนห่างไกล
ห่างกันเพียงไหน
แค่ระยะทาง
ที่วัดด้วยหัวใจ
ก็แค่หลับตา
ที่ตรงนั้น
เป็นเช่นไร
จะเหงาหรือเปล่า
เมื่อเธอหลับตาไร้ดาวมืดมน
หนึ่งใจทุกข์ทน
หนึ่งใจของคน
ที่ไม่ชิน
ยังคิดถึงเพียงแค่เธอ
ฝัน
เราเจอกันในนั้น
แค่เราคิดถึงกัน
ก็พบความสุขเสมอ
ฉันและเธอ
กันและกัน
ไกล
กว่าที่ตาจะเห็น
กว่าความจริงที่เป็น
อย่างน้อยยังมีความฝัน
พอได้ทำให้คืนอ้างว้าง
อีกคืนได้ผ่านพ้นไป
ฝัน
เราเจอกันในนั้น
แค่เราคิดถึงกัน
ก็พบความสุขเสมอ
ฉันและเธอ
กันและกัน
ไกล
กว่าที่ตาจะเห็น
กว่าความจริงที่เป็น
อย่างน้อยยังมีความฝัน
พอได้ทำให้คืนอ้างว้าง
อีกคืนได้ผ่านพ้นไป
