รู้ก็ทั้งรู้ว่าเธอเป็นใคร
และฉันก็ไม่คิดจะปีนขึ้นไป
คงไม่มีทางจะเป็นไปได้
ก็เรานั้นมันต่างกัน
ทำได้แค่เพียงเจียมตัวมันไป วัน วัน
ฉันเข้าใจ
แต่ฉันก็ไม่รู้เพราะความบังเอิญ
หรืออันที่จริงฉันนันจงใจ
เวลาที่เธอมายืนใกล้ ใกล้
ก็ยังเผลอไปสบตา
รู้ก็ทั้งรู้ว่าคงไม่มีปัญญา
คงไม่มีหวัง ไม่อยากจะเหลียวมอง
ฉันคอยบอกตัวเอง แต่ยังทำไม่ได้
ไม่อยากจะสนใจ รู้ว่าไม่มีทาง
แต่ก็ไม่รู้ต้องทำอย่างไร
อดใจไม่ไหวเมื่อได้พบหน้า
ยิ่งเธอส่งยิ้มคืนมายังหวั่นไหว
ยังเป็นอย่างนี้อยู่ทุกวัน
ฉันต้องคอยหักห้ามใจ
(มันยังอดใจไม่ได้ มันยังห้ามใจไม่ได้)
อดใจไม่ไหวทุกทีที่เจอ
เพียงแค่แอบเผลอมองตา
จะผิดไหม เก็บเอาไปฝันอยู่ทุกคืน
ฉันต้องทำตัวเช่นไร ช่วยบอกได้ไหมเธอ
