รอนแรมมาเนิ่นนานเพียงหนึ่งใจ กับทางที่โรยเอาไว้ด้วยขวากหนาม
สุดแหลมคม ทิ่มแทง จนมันแทบจะทนไม่ไหว
ชีวิต ถ้าไม่ยากเย็นขนาดนั้น สองมือจะมีเรี่ยวแรงขนาดไหน
แต่หัวใจของคน ยังยืนยันจะไม่ถอดใจ
ในค่ำคืนที่ฟ้านั้นไม่มีดาว อยู่ตรงนี้ ฉันยังคงก้าวไป
ยังคงมีรักแท้ เป็นแสงนำไปในคืนที่หลงทาง
วัน เวลาไม่เคยจะหยุดเดิน อย่างไรเราคงต้องเดินไปกับมัน
เก็บทุกความผิด พลั้งเป็นคำเตือนให้เราเข้าใจ
ชีวิตเริ่มต้นที่คำว่าฝ่าฟัน
ขอเพียงใจเรา เท่านั้นไม่หวั่นไหว
บทชีวิตของเรา เราจะทำให้มีความหมาย
ในค่ำ คืนที่ฟ้านั้นไม่มีดาวอยู่ตรงนี้ ฉันยังคงก้าวไป
ยังคงมีรักแท้ เป็นแสงนำไปในคืนที่หลงทาง
กับที่ๆความฝันนั้นพร้อมเป็นเพื่อนตาย เส้นทางนี้ ฉันยังมีจุดหมาย
ตราบใดที่ปลายท้องฟ้ามีแสงรำไร จะไปจนถึงแสงสุดท้าย
ความเดียวดาย ในคืนเหน็บหนาว แหงนมองฟ้ายังนึกถึงวันเก่า
มันคงจริงที่ทางยาวไกล กร่อนหัวใจ
ภาวนา กับความมืดมิด ขอให้รักยังคุ้มครองเราอยู่
เตือนคืนวันให้ใจดวงนี้ ไม่ยอมแพ้
ในค่ำคืนที่ฟ้าท้าทายใจคน อยู่ตรงนี้ และฉันยังคงก้าวไป
ยัง คงมีรักแท้ เป็นแสงนำไปในคืนที่หลงทาง
กับที่ๆความฝันนั้นพร้อมเป็น เพื่อนตาย เส้นทางนี้ ฉันยังมีจุดหมาย
ตราบใดที่ปลายท้องฟ้ามีแสงรำไร จะไปจนถึงแสงสุดท้าย
ไปยังแสงสุดท้าย . .
จะถึงแสงสุดท้าย . . .
ตราบใดที่ปลายท้องฟ้า . .
ตราบ ใดที่ปลายท้องฟ้า . . .
