Jeden Ovend, vör dem Optrett, drink hä ne Sekt un schmenk sich wiess; lort en d´r Spejel - jünger weed mer nit.
Un hä denk an ahle Zigge, die allt lang verjesse sin.
Mänchmol kütt et im vör, hä künnt se noch ens sin.
Jo, et wor nit immer einfach, janz bestemmp nit immer leich.
Veezich Johr op d´r Stross; un noch immer fällt hä üvver Stein op singem Wäch.
Em Sommer ´45, koot noh d´r brunge Naach, han se fitjemaat.
Se troke widder loss.
Dä kleine Wanderzirkus hatt hä jetz am Hals: Veezehn Mann, e paar Diere un ne ahle Bus.
Vun Kölle bes noh Basel, all die Käffer do am Rhing; do sin se römjetrocke: Dat es sin Welt.
Do jehöt hä hin.
Die Satte, die sin stets zo Huus, un die Hungrije - die trick et immer widder rus.
Weetschaffswunder, fette Zigge.
Et es wirklich vill passeet; doch hück ovend zwanzich Kaate bloss.
Manchmol fröch hä sich: Wie soll et wiggerjon?
Hä künnt hüle - un dä Clown hült loss.
Die Lück, die nit mih kumme, die sitze jetz zo Huus.
Die penne för d´r Kess eröm.
Un ich froge mich: Wann kütt dä Clown un holt se do erus?
