Już Nie (Kris Remix) - Buka

Nie chcę świata bez uczuć, skał w bezruchu

i bez fali mórz, burz obdartych z huku.

Nie chcę dławić już martwych pieśni buntu,

zaciśniętych pięści, żołnierzy bez mundurów

ani róż, wyrwanych przez czarną zawiść

przez cierni aksamit w kielni łez przeplatanych

przez nasze błędy i mętlik w nas samych

i którędy wracamy, gdy nas więzi pętlami.

Nie chcę patrzeć już na krwawy księżyc bez bieli,

blady zenit i kurz naszych pragnień i celi.

Chcemy wierzyć już, chcemy być sobą na zawsze znów

gdy obok krocząc na kartce upadnie wróg.

Chcemy nadziei, skazani na porażkę

w świecie poemy odzianej czarnym zamszem,

w dekadencji tonie, biec po szczęście - to my

kwiaty na betonie, których nie zdepczesz!

Nie chcę kosmosu bez planet i nocy bez gwiazd

nie chcę grać muzyki bez duszy, bez nas

bez nazw uśpieni, bez imion, bez łez,

wtuleni w poezje i w biel aż po kres.

Oddycham, a powietrze wbija w płuca ostrza

księżyc rozpływa się pośród bólu doznań

tak bardzo chce poznać cię - zanika wszechświat,

rozrywam pustynie chwil, by znaleźć ziarno szczęścia.

Oddycham, esencja dni ucieka po wskazówkach,

zanikam, parują łzy w atramencie jutra,

szaleje pustka, wieją wichry przeznaczenia,

rzucam kamień, pęka zwierciadło i zmieniam się

i tli nadzieja się, a ja kocham ten świat,

jest tak zimno a ja wielbię tą ciemność

znika wszystko co miałem ci dać

i nie pamiętam już nic wszystko jedno...