List Do S. (Kris Remix) - Buka

Noc, a księżyc chyba dzisiaj płacze deszczem

Chciałbym coś napisać, tajemnica dławi serce

Powietrze coś chyba skrywa, cisza trawi myśli mętlik

Chciałbym coś napisać lecz zgubiłem gdzieś pamiętnik

Dzisiaj noc, a gwiazdy jakoś tak złowieszczo milczą

Chciałbym wyjść na zewnątrz, ale nie wiem jak mam wyjść stąd

coś jeszcze, to chyba wszystko, nic się tu nie zdarzy raczej

Wirują na ścianach cienie, spoglądam na tarczę

Noc, a oddech równomiernie mnie zaprasza

W taniec z instrumentem w piekle, które chcę ugaszać

Pragnienie woła o pomoc, sumienie zadaje rany

Pióro mam przed sobą, obok sięgam po pergamin

Noc, a księżyc chyba płacze deszczem dzisiaj

Stare przepowiednie tłamszę szelestem kieliszka

Pióro mam w ręce, nie wiem czy ten dzień to dzisiaj

Wreszcie tusz na papier spływa gdy zaczynam pisać

Ref.

Zanim runie domek z kart, namaluję ten ostatni

Obraz bez farb, zamorduję po nim kartki

Odejdę wraz z nim, bez łez i bez krzyku

Po cichu jak śmierć, która patrzy ze strychu

Pisząc list do S, spojrzę ostatni raz w lustro

Gnając myśli wstecz, lecz wszystko na próżno

Nim z losu zadrwi, napełni oszustwo

Światła zegarmistrz co karmi nas pustką

Noc, a wskazówki na tarczy toczą walkę

Tyle mam pytań, czy nie wiem czy wystarczy kartek

Uparcie, sekundy płyną, świat chyba dzisiaj nie wstanie

W mroku pod pierzyną, opatulony w niepamięć

Noc, a słowa giną ścieląc swoje łóżko

W bieli gdzie płyną łzami nie zawrócą już stąd

Powietrze, targa stronami jak żagle na maszcie

Skradając między słowami, dopytując o prawdę

Noc i między nami nie jest taka zwykła

Patrząc oczami na nich nie wiesz czy jest przykra

Gonitwa między myślami gubię kroki w peletonie

Vis a Vis me zmiany, które są nieuniknione

Noc i może spłonę dziś po raz ostatni

A przyszłość mi zatonie, dawno odpłynęły statki

Koniec jest martwy i ulepiony ślepą pustką

Skreślam wyrazy ale nie wiem czy nie jest za późno

Ref.

Zanim runie domek z kart, namaluję ten ostatni

Obraz bez farb, zamorduję po nim kartki

Odejdę wraz z nim, bez łez i bez krzyku

Po cichu jak śmierć, która patrzy ze strychu

Pisząc list do S, spojrzę ostatni raz w lustro

Gnając myśli wstecz, lecz wszystko na próżno

Nim z losu zadrwi, napełni oszustwo

Światła zegarmistrz co karmi nas pustką

Noc, a tętno eksploduje ku podstawom świata

Piękno rujnuje niszcząc ciepło chłodem stali kata

Piekło mi brukuje, chyba wieczność mnie oplata

Czuję, wiem to i dziękuję bo nie zasługuję na to

Nadal noc, a przez to chyba mi nie będzie przykro

Niewidzialny cios kieruje serce me w urwisko

Za rękę chwyta mnie przestrzeń, nie wiem ile jeszcze sekund

Trzymając powietrze w ręce, z ciszą na bezdechu

Słyszę głos w innym języku jakby krzyku zadra

Wdarł się po cichu w cienie odbicia zwierciadła

Ponaglam moje sumienie, pomoże mi zbić to lustro

Zranione kamieniem serce, tłamszone poduszką

Słyszę noc, a dla mnie i wybuchnie dzisiaj wszechświat

Gwiazdy takie czujne tylko czekają na klęskę

Finezja otacza zenit rzeczywistość stąpa w trwodze

Pustką karmieni mogą patrzeć jak odchodzę

Ref. x2

Zanim runie domek z kart, namaluję ten ostatni

Obraz bez farb, zamorduję po nim kartki

Odejdę wraz z nim, bez łez i bez krzyku

Po cichu jak śmierć, która patrzy ze strychu

Pisząc list do S, spojrzę ostatni raz w lustro

Gnając myśli wstecz, lecz wszystko na próżno

Nim z losu zadrwi, napełni oszustwo

Światła zegarmistrz co karmi nas pustką