ahşap gibi kokuyor anılar
yağmur yağıyor ve çürüyorlar
minik parmaklarınla dokununca
her bir tarafa dağılıyorlar
yıldızlardan ev yaptığın çocukluğun nerde
karanlıkta yalnızken hala korkuyor musun
kahve aroması dolu hayallerin nerde
hala istediğin yöne gidiyor musun
kibrit çöpü gibiydi tüm anılar
söndüğünde simsiyah ve cılızlar
köpükten gemiler yaptığın güller
terk edilmiş şekilde seni bekler
her şeyle dostluk kurduğun çocukluğun nerde
gök gürültüsünden de hala korkuyor musun
resimlerle süslediğin hayallerin nerde
hala istediğin yönü biliyor musun
