อันคนเราหญิงชายทั้งหลายแหล่
ต่างมีดีมีแย่อยู่พอๆ กัน
ถึงเมื่อคราวแรกเจอกันมักหวานชื่น
ต่างหยิบยื่นความดีให้แก่กัน
ผมเป็นสุภาพบุรุษนะครับ
ฉันเป็นสุภาพสตรีค่ะ
ผมไม่กินเหล้าไม่สูบยานะ
ฉันก็ไม่ยุ่งไม่ขี้บ่น
วันเวลาผันไปช่างหวานชื่น
ต่างหยิบยื่นไมตรีดีต่อกัน
ความรักความงดงามช่างยิ่งใหญ่
จึงตกลงปลงใจไปแต่งงานกัน
ผมยังกลับบ้านตรงเวลานะ
ฉันเป็นแม่บ้านที่ดีค่ะ
ผมให้เงินเดือนคุณหมดเลยนะ
ฉันจะใช้สอยอย่างประหยัดค่ะ
วันเวลาผันไปแหมชักเบื่อ
ต่างไม่เหลือสิ่งดีมาอวดกัน
ต่างคนต่างเริ่มทําในสิ่งใหม่
เริ่มกระทําตามใจที่ต้องการ
ผมไปกินเหล้ากับเพื่อนมานะ
ฉันไปงานเสี้ยงที่ทํางานย่ะ
ผมเหลือเงินให้คุณแค่นี้พอนะ
ฉันก็มีภาระใช้มากกว่าเก่า
ยามเมื่อความอดทนถึงที่สุด
จึงต้องหยุดไว้ตรงเลิกรากัน
มันจึงเป็นผลงานที่แสนห่วย
คนที่ซวยก็คือตัวลูกน้อย
