ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไร
อาทิตย์จะลับโลกไป พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา
หมู่มวนวิหก เหินลมอยู่กลางเวหา
จะกลับคืนสู่ชายคา ชายป่าคือแหล่งพักพิง
แล้วน้องนางใยไม่เห็นกลับมา
จากไปตั้งหลายปีกว่า ท้องนาบ้านเราเหงาจัง
ลมหนาวพัดโบกโยกเรือนจนคล้ายจะพัง
ผู้เฒ่าตายายลงนั่งเหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย
นกน้อยจากท้องนาราคาถูก เธอเป็นลูกที่ถูกพ่อแม่ขายไป
กตัญญูบิดา มารดาปานใด แม่สายจากเมืองเจียงฮาย
ต้องไปสู่สังคมทราม
เมื่อรู้สึกตัวก็สายเกินไป
หมื่นพันที่เธอผ่านชาย หัวใจเธอจึงเย็นชา
สังคมกระหน่ำซ้ำสองเธอต้องติดยา
ไม่คิดห้วนคืนบ้านนา ปรารถนาเพียงยาเมา
ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปบอก
เธอจึงจากเมืองบางกอก หวังไปให้ทันเวลา
เอายาไปฝากเอาหมากเอาพลูเสื้อผ้า
แม่สายที่เธอจากมา เหมือนว่าจากว่าสายเกินไป
นกน้อย กลับมาแค่ทันพระสวด
ใครเล่าเจ็บปวด รวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ
สังคมเมืองไทย ใครฟังเค้าคงไม่เชื่อ
ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ ให้กับชายที่อู้บ่อจาง
