Ik stamel door mijn zinnen
Ik stotter elk woord komt door jou.
Weet niet hoe te beginnen
Vergeten hoe het hoort ook door jou.
Ik adem in en tel tot 3
Maar tril en beef, nee
Waarom kan ik het niet?
Mijn glas valt uit mijn handen
Er rolt een domme vraag uit mijn mond
Ik probeer me te vermannen
Maar al de lef valt op de grond
Ooit ging het vlot, smooth, al 1000 x
Maar hier bij jou ben ik nergens meer.
Ik stuntel tuimel onderuit, ik ben te laf ik ben te lui. Het schaamrood stijgt me naar me hoofd, zodra je kijkt ben ik verdoofd, dit is een onbekende man, hij weet volledig uit je hand, ik lijk in niks meer op die gast, die ik nog gisteren was.
