een doodgewone dinsdagmorgen
gewoon een doordeweekse dag
zo’n monotone dog vol kleine zorgen
zo één waarvan je niks verwachte mag
de brievenbus klepperde heel even
en op de mat een kleine envelop
daarop m’n eigen meisjesnaam geschreven
maar het handschrift viel me nog het meeste op
ik maakt heel nerveus de brief snel open
daar stond in ’t kort geschreven maar één ding
ik ben m’n hele leven blijven hopen, lieveling
zoals je weet hou ik nog steeds van jou
zoals je weet kan ik jou niet vergeten
zoals je weet ben jij de enige vrouw
en zoals je weet hou ik van jou
ik moest eerst nog wel een heel klein beetje slikken
want er gebeurde toch iets moois met mij
nadat mijn eerste man me zo liet stikken
kwam er voor mij een wondertje voorbij
de wereld kreeg ineens weer vele kleuren
en ik, ik huilde als een jonge meid
dat mij dit nu ineens toch moest gebeuren
die ene brief verdreef mijn narigheid
de bloemenman bracht lachend rode rozen
en ik, ik stond daar met een rooi kop
toen hij het kaartje voorlas moest ik blozen
want daar stond op
zoals je weet hou ik nog steeds van jou
zoals je weet kan ik jou niet vergeten
zoals je weet ben jij de enige vrouw
en zoals je weet hou ik van jou
zoals je weet hou ik nog steeds van jou
zoals je weet kan ik jou niet vergeten
zoals je weet ben jij de enige vrouw
en zoals je weet hou ik van jou
en zoals je weet hou ik van jou
