นาฬิกามันบอกเวลาเที่ยงคืน
ใจฉันยังคงตื่นไม่ยอมเข้านอน
ยังไม่ชินเท่าไหร่ ใครนะใครช่วยก่อน
ตอนที่ความเดียวดายมาเยือนอีกครั้ง
อังให้มือมันอุ่นให้ความหนาวสั่น
ไอละอองในควันกาแฟเที่ยงคืน
ชิมรสความหมองหม่น คนรักแปรเป็นอื่น
กลืนทุกความทรงจำในคืนโหดร้าย
อีกครั้ง ไม่พ้นวังวนเดิมๆ ในโลกคนผิดหวัง
อยากซ้ำตัวเองให้จมลงไปยิ่งกว่านี้
กัดความขมให้จมลงลิ้นรสขื่น
จะฝืนดื่มแทนน้ำตา
แต่เท่าไรมันคงไม่ขมไปกว่า
ในรสแห่งความร้าวราน
กัดความขมให้จมลงลิ้นรสขื่น
จะฝืนดื่มแทนน้ำตา
แต่เท่าไรมันคงไม่ขมไปกว่า
ในรสแห่งความร้าวราน
