Είχε μια φαμίλια πέντε ανθρώπους,
κι ήταν τα χέρια του αδειανά.
Κίνησε μια νύχτα γι' άλλους τόπους,
γι' άλλο ριζικό έκανε πανιά.
Μαύρο μεροκάματο του τρόμου,
δάκρυα απ' το βράδυ ως την αυγή.
Το σταυρό εσήκωνε στους ώμους
κι έστελνε στο σπίτι επιταγή.
Μα τον φέραν πίσω μ' ένα πλοίο,
μόνη του παρέα ένα χαρτί
