Det kom en tone med vind´,
en navnlaus og ukjent låt
Ingen veit kor han kom ifra,
og kor han tok land og la åt
Han leita sæ inn i øret,
og ga ikkje nattefred
Ååå, den som fekk tonen høre
va nødt tell å nynne med.
Det kom ei strofe med straumen,
rækanes på ei fjøl
Ho va visst mynta og meint som et dikt,
og skapt tell å klare sæ sjøl
Men straks ho fekk høre tonen,
som hadde så mjuk en klang
Skjedde det stor-e som stundom skjer;
slik fødtes den første sang.
Han va kanskje enkel i klangen,
men føltes så kjent og sann
Man døpte han folketone
av mangel på opphavsmann.
Ja tonen blei spælt og sunge tell kværdags
så væl som tell fæst
Mora sin sang tell ongen,
salme førr preik og præst
Slåtten fra felestrængen
og visa tell bryllupsbruk
Og glea og hjærtesprængen
løystes i tonen ut.
Han va kanskje enkel i klangen,
men føltes så kjent og sann
Man døpte han folketone
av mangel på opphavsmann.
SOLO
Enda kan det vel hende
en tone førr vær og vind
I myldre av andre låta
smyg sæ i øret inn
Og finn han den enkle tækstn
som røre din hjærtestræng
Skapes på ny ei visa
som flyg på sin eien veng.
Han va kanskje enkel i klangen,
men føltes så kjent og sann
Man døpte han folketone
av mangel på opphavsmann.
Og tækstn den handla kan hende om året fra vår tell haust
Og glea vi alle kjenne når sola ho stig i aust.
