Me treftest på ein fest i Gulsvik,
der gamle Krøder'n ligg so blank.
Eg vart so varm i hjarterota.
Ho va so fin ho Birgjit Lien!
Me gjingo ut og nedåt strånden,
og djupe Krøder'n blinka blå.
Eg såg ho Birgjit inn i augu'n,
dei voro djup -- og like blå!
Ho hadde stakk og sylv i bringa.
Ho hadde hår so langt og mjukt.
Ho va so raud og fin i kjako.
Ho va so fin ho Birgjit Lien!
Men so ein dag so kom ein tater,
med krullut hår so svart som bek.
Han reiste rundt og selde bøka,
slik treffte han ho Birgjit Lien.
Då eg vakna dagen ette, dæ va like ette at sole hadde stae upp,
fann eg ein brevlepp med håndskrift'n henn Birgjit.
Der skreiv ho at ho for alt i verden ikkji vilde gjera meg noko illt,
men ho hadde vorte hugtikjin i denna tater'n med svart, krullut hår.
So no går eg og sviv neve Krøder'n der eg og ho Birgjit brukte gå,
og dæ'æ like fyri eg kasta meg på vatnet, for eg greie ikkji leva
utta ho Birgjit Lien!
