DAR KJEM DAMPEN
Ved bryggja i Bergen dar ligg da ein båt,
so blankpust og fin at han lyse,
med skikkele maste og pipa med låt
og mange slags vara han hyse.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
tak på deg triskona å spring.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
Dinge-dinge-dinge-dinge-dinge-ding.
I robmet ligg mjølsekkjena i høge lag
og kassa med abelsine.
På dekkje e da fullt utå adle slag:
Mjelkespadn og røyre og tine.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
tak på deg triskona å spring.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
Dinge-dinge-dinge-dinge-dinge-ding.
So ringje kapteidn og skuta legg ifrå,
no vinka dei adle dei kjende.
Og alltid kobm "Oster" seg trufast utpå,
og alltid han kobm attende.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
tak på deg triskona å spring.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
Dinge-dinge-dinge-dinge-dinge-ding.
Han kneisa med skorsteidn og veifta med flagg,
gjønå fjord og sund fram han stebmne.
Da alltid e "Oster" si store bragd
om Osterøyne trutt å febmne.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
tak på deg triskona å spring.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
Dinge-dinge-dinge-dinge-dinge-ding.
Han fer idnigjønå med damp og med køl.
Nett snøgt ikkje fram han fere.
Men leie den veit han og fidn kvart eit høl
dit gøtt ifrå bydn han vil bere.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
tak på deg triskona å spring.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
Dinge-dinge-dinge-dinge-dinge-ding.
So dreg dei i fløytå og fint da let.
Han legg seg til ro innved bryggja.
Og ferdafølk månge i land han set.
For adle so vil han hyggja.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
tak på deg triskona å spring.
Dar kjem dampen, gamle dampen,
Dinge-dinge-dinge-dinge-dinge-ding.
No hev han sigla i femtifem år.
Binda by og land saman han konne.
Og når han so ikkje lenger går,
då gret dei bymann og bonde:
Dar gjekk dampen, gamle dampen.
Far or triskona, far stilt!
Dar gjekk dampen, gamle dampen.
Å detta va syrgjele ilt.
(Ragnvald Hammer)
