روزها و شب هایم در رهن تقویمه...
تقدیر من اینه من مغلوب تقدیرم...
این تصمیم من نیست من تسلیم این جاده ام...
دارم میرم...
روزهام همه ترس از رسیدن شب بود...
روز و شبم هر دو در بند ظلمت بود...
این تاریکی ممتد اسم شب جاده است.
دارم میرم...
دارم میرم از این شهر و از این آشوب و این غوغا...
دلم خسته است ولی روزا همه افسوس و نیست فردا.
بجز کابوس و یک بن بست در پایان تلخ راه...
دارم میرم...
رفتن به از ماندن شعری که می خوانم...
من مسافرم چیزی جز رفتن نمی دانم...
من جایی نمی شینم جایی نمی مانم...
دارم میرم...
