Potvis - Kommil Foo

ik zie je lopen over straat

je wandelt zomaar over straat

je stopt en blijft even voor een boekenwinkel staan

ik denk zal ik wel of zal ik niet

ga ik weg voor je me ziet of is het net beter om naar je toe te gaan

en dan praten, lang geleden, blablabla en al dat soort van beleefddoenerij

dus ik denk laat maar, wat geweest is is geweest en wat voorbij is onherroepelijk voorbij

en dan plots, alsof je 't weet, alsof je 't voelt, zomaar ineens kijk je me aan

je ogen haken in de mijne, te laat om te verdwijnen dus als aan de grond genageld blijf ik staan

en dus naar een café, wij naar een café, en praten lang geleden, blablabla, en vooral niks aan de hand

en dan vertel je van die potvis, die magistrale potvis eenzaam stervend op het gure noordzeestrand

ik denk alleen maar aan die winternacht

toen je in mijn armen sliep

en hoe je van puur geluk zomaar zonder kleren buiten de sneeuw in liep

weerloos in de winterkou

en dat ik nog elke dag

nog elke veel te lange dag

kapot ga zonder jou

Je praat over de toestand van het klimaat

het is volgens jou bijna te laat

kijk maar zo'n potvis raakt compleet het noorden kwijt

en over dringend en veranderen

over nu en durven handelen

over 5 voor 12

over de allerhoogste tijd

en ik kijk naar het bewegen van je mond,

je handen, je ogen

maar ik heb geen flauw benul meer waar het over gaat

ik zit daar als bevroren en jij die praat en praat en praat en ...

ik denk alleen maar aan die winternacht

toen je in mijn armen sliep

en hoe je van puur geluk zomaar zonder kleren buiten de sneeuw in liep

weerloos in de winterkou

en dat ik nog elke dag, nog elke veel te lange dag, kapot ga zonder jou