Vaise achegando a súa casa
onde se afoga o sol
e vai pechando os ollos
pra poder ollar mellor.
A choiva xa se afastou,
espertaron as estrelas,
vese o camiño do ceo
moito máis ca o da terra.
E vai camiñando só,
cavilando triste e vello,
vive mentres non morre,
a soedade mete medo.
Foi dacá pra acolá
e xa que chega a súa hora
ven botarse a descansar,
a deixala roda soa.
Noite, neboa, hora segreda,
tempo do afiador.
E que nunca vai gañar?
Solitario soñador,
solitario perdedor...
Os longos dedos do sol
afastan o manto da néboa,
país que por centos de anos
fuches o cabo da terra.
Vai chorando coma sempre
por cousas que son máis que penas,
tras a fiestra non hai lume
nin benvida na cancela.
E no pozo das lembranzas
foi coitado remexer
e das augas acougadas
chegan falas de muller.
Contan que cando o soubo
iso foi o que o matou,
a bágoa de ter que sabelo,
a bágoa dunha traición.
Noite, neboa, hora segreda,
tempo do afiador.
E que nunca vai gañar?
Solitario soñador,
solitario perdedor...
