Quando o sol vai caindo sobre as águas
Num nervoso de líqueo de ouro intenso
de onde vem essa voz cheia de mágua
com que falas à terra ó mar imeso
Ó mar
Tu falas de festins e cavalgadas
de cavaleiros errantes ao luar
falas de caravelas encantadas
que dormem em teu seio a soluçar
tens cantos de epopeias
Tens anseios de amarguras
tu tens também receios ó mar
cheio de esperança e magestade
de onde vem essa voz ó mar amigo
talvez a voz de um Portugal antigo
Chamando por Camões numa saudade
Chamando por Camões numa saudade
Gdy zachodzi słońce delikatnie
W krwistym, intensywnym złota blasku
Skąd pochodzi głos ten pełny smutku
Gdy do Ziemi mówisz wielkie morze?
Morze
Mówisz o festynach, jazdach konnych?
O błądzących w księżycu rycerzach
O zaczarowanych karawelach
Które śpią i łkają na twej piersi?
Śpiewasz o epopejach?
I coś niepokoi cię
Ty jesteś przestraszone
Morze
O ty w nadziei, majestacie
Skąd ten głos o morze tak przyjazne?
A może głos to Portugalii starej
Wołającej o Camões w swej tęsknocie
