บุษบาเกิดมากับความสดใส
โลกของเธอนั้นมีดอกไม้ในหัวใจ
วันทั้งวันชื่นชมชอบร้อยมาลัย
โลกสดใสไปด้วยมาลัยของเธอ
ดอกไม้นานาพรรณ
สีสันมากมายกันไป
กลิ่นหอมรัญจวนใจ
ประดับไว้ให้โลกนี้สวยงาม
บรรจงร้อยเป็นมาลัย สนุกสุขใจหนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย
แล้วเธอตื่นมากับความผิดหวัง ในวันนี้
โลกที่เคยดีไม่มีดอกไม้เหลืออยู่
โลกสดใสมันเป็นอะไรก็ไม่รู้
เห็นเห็นกันอยู่ จู่จู่ก็หายไป
ดอกไม้มันหายไป จากโลกอันกว้างใหญ่
บรรจงร้อยเป็นมาลัย สนุกสุขใจหนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย
แล้วบุษบาก็พบว่าความจริงนั้น
โลกที่มันไม่มีดอกไม้เหลืออยู่
เพราะเธอเด็ดไปมากมายเท่าไรก็ไม่รู้
เด็ดไปไม่เคยดู
จะเหลืออยู่ได้อย่างไร
บรรจงร้อยเป็นมาลัย สนุกสุขใจหนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย
มาลัย
มาลัย
มาลัย... มาลัย
