صـــــــدای پا نبود صــــــــدای
تق تق شکســـــــتن تو بود
غــــــــــروب خسته بود
که من سرم هنـــــــوز
رو دامــــــــــــن تو بود
صـــــــــدای پـــــــــای تو
که توی راه رو
زبــــــــونه مـــــــی کشید
تمــــــــــــــــــــام روحمــــــــــــو بــــرای
دیدنـــــــــــــت به خونه مـــــــی کشید
به مـــــــــادرم بگــــــــــــــین
قفس شکستــــــــــــه و
پرنده پـــــــــر زده
به مـــــــادرم بگیـــــــــن بهــــــــــــــــــــار
اومـــــــــــــــده جوونه سر زده
یه درد مطمئن مفاصل
منو کلافه کرده بود
تمامه وزنشـــــــــو به
شونه های مــــــــــن
اضافه کرده بود
غروب رفته بود
غروبه توی مه
غروبه تو غبار
غروبه بـــــــــــی قرار
غروبه رو سیـــــــــاه
غروبه بی پنــــــــــــاه
به مادرم بگـــــــــین
هنوز خنده هاش
رو سر جهازشن
به مادرم بگـــــــــین
هنوز گریه هاش
تو جا نمازشن
به مادرم بگیـــــــن
هنوز خنده هاش
رو سر جهازشن
به مادرم بگیــــــــــن
هنوز گریه هاش
تو جا نمازشن
...
