ในคืนที่เงียบเหงาที่ไม่มีแม้แสงไฟ…
อยู่บนถนนที่ยาวไกลเหม่อมองออกไปสุดสายตา…
สิ่งดีๆที่หายไปกับความหม่นหมองของดวงจันทร์…
วุ่นวายสับสนมารวมกันแต่ว่าฉันยังคงต้องเดินทาง…
วันและคืนมีความต่างจะสุขจะเศร้าอะไรก็เพียงแค่พริบตา…
หากจะรอจนเช้า…
ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป…
ความเหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร…
ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์…
แต่แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ…
สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า…
ช่างแสนสบายใจ…
ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน…
ไม่เจอคงไม่เห็นความต่าง…
จากคืนมืดมิดที่ยาวนาน…
เปลี่ยนเป็นท้องฟ้าที่ใสสว่าง…
เป็นธรรมดาที่โลกต้องหมุนไป…
วันและคืนในความต่างจะสุขจะเศร้าอะไรก็เพียงแค่พริบตา…
หากจะรอจนเช้า…
ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป…
ความเหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร…
ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์…
แต่แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ…
สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า…
ช่างแสนสบายใจ…
ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไปแค่ให้เวลาเปลี่ยน…
ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป…
เหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร…
ไม่ว่าจะหันไปทางใด…
มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์…
แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ…
สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า ช่างแสนสบายใจ…
ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน…
