Maden İşçileri - Selda Bağcan

umutsuz bir sonbahar günüydü

çocukları uyurken çıktılar

ereğli sokaklarına

üzülmez'e gidiyorlardı

kır düşmüştü kemikten şakaklarına

diverekli kazmacı ali çakır ömrü kahır

çehresi bakır, elleri nasır, yatağı hasır

yanında tırnaklarını maden ocaklarında kazma etmiş hakkı kaya

sevgili topraklarda yürüyorlar yaya

onlara deniz kaya, yer kaya, gök kaya

son sigaralarını bir lamba gibi yaktılar ağızlarına

oturdular kuru yapraklı hazan ağacı altına

etraf ıssızdı, toprak susuzdu

en dertli olanı çaycuma'lı ali uslu'ydu

"giderim bende bende

bir arzum kaldı sende"

türküsünü söylediler hep birlikte

yürüdüler el ele

gidiyorlardı cennet bahçelerine

her yıl şehit düşen kömür işçilerine kavuşmak inancı içinde

yürüdüler yürüdüler dilaver kömür ocağına geldiler

hakkı dedi ali satılmış dedi hakkı önleri toz dumandı

etrafı karanlıktı

sarsıldı topraklar kömür o canavar

bağırdı kardaşım vay anam yandım

verdiler el ele gönüller gönüle

sonra sarıldılar kömürün ateşine, kibrit oldular

yok oldular, var oldular

işçiden yana yeraltında bir dünya var

bir dünya var bir dünya var bir dünya var