سرزمینِ عجایبه اینجا، دستهامو بگیر! آلیسم!
خونِ رگهامو وام میگیرم تا همه ماجرا رو بنویسم ... سرزمینِ عجایبه اینجا، باغیه از گُلای آدمخوار
مردمش تخمه میشکنن وقتِ رقصِ محکوم روی چوبه ی دار
سگا رو به گلوله میبندن، گرگایی که نشسته میشاشن
مَردهاش مثلِ کوه ایستادن، روی زنها اسید میپاشن!
مردمی که با آرزوهاشون غرق میشن تو قیمه ی نذری
مثل یه مزرعه که گندم رو خواب میبینه توی بی بذری
دیگه فرقی نداره واسه کسی، مزه ی قرصِ نون با قرصِ برنج
هنوزم میشه خوابِ راحت داشت توی عمقِ یه گورِ راحت و دنج
(زندگی اینجا سخته! آلیسم! تو صفِ خودفروشها بودن
بینِ حلقه به گوشها بودن، گربه تو شهرِ موشها بودن)2
من هنوزم رو زخمهام هستم، میگم از دخترای زنده به گور
رو این پرچمِ موافقِ باد، میمونم مثلِ وصله ای ناجور
تا همیشه بُزِ گَرِ گَلَمْ، تا ابد یه جذامی ام اینجا
شیشه ی شعرو برق میندازم، با غمِ تو نیازمندیها
روی دیوارای فیسبوکِم، چوبخط میکشه یه زندانی
مینویسم ولی به قول فروغ، با همین دستهای سیمانی
همه ی بغض های ناگفتم، اشک میشن تو چشمای خیسم،
سرزمینِ عجایبه اینجا، دستامو بگیر آلیسم...
