Mellom... Mellom to... Mellom to sofapude, så ligge dar et bringebærsokkar
med hår på. Det he sitt sine beste dage, ja det he sitt sine beste dage.
Så det e'kje sikkart at det e bringebær det smage... lengar.
Mellom to sofapude, så ligge dar et bringebærsokkar og svette.
Det bli mindre, og mindre, og mindre, og mindre.
Med andre ord det skrompe, med andre ord det skrompe.
For dar e så varmt... Dar e så varmt... Dar e så varmt og trangt og
mørkt neri der, så det e'kje mye det stakkars sokkaret ser.
Men der nere e dar iallefall ingen så mase, og når folk sedde seg og
reise seg og knege att og fram, så fer sokkare gratis massasje.
Mellom to sofapude, så ligge dar et bringebærsokkar å lure.
Det nynne på sin egen little melodi og tenke tebage på ei annar tid.
Og på rektig varme dage så bli det klissete, og då drøyme det seg vekk
og tru at någen he slikt på det, Slikt på det, slikt på det, slikt på det.
Og kammen så ligge rett attemed, han riste oppgitt på alle taggane.
Han he aldri sitt så gale, og han tenke: den domme lille klompen der e
langt ifrå normale,
Men kansje ein dag så stikke någen neven ner.
Og finne ein liden lodden klomp, stappan i monnen og tygg'an sont.
Ellar kanskje det forsvinne opp i et støvsugarrøyr og ner i ein støvsugarmage.
Då bli det brått slutt på det livet imellom, imellom to sofapude.
Snipp, snapp, snipp, snapp, snude.
Snipp, snapp, snude...
