De zomer van 1910 - Wim Sonneveld

Zij herinnert zich nog de rozen

De rozen langs het pad, en ook weet zij nog

Dat z' een rode roos had gekozen

Die kleurde zo mooi bij haar wit mousseline

Ze was nog zo jong, zo verschrikkelijk jong

In die zomer van 1910

Zij herinnert zich nog z'n ogen

Z'n mond en het gebaar van z'n hand

Toen hij van haar voorgoed heeft afscheid genomen

En dat zij hem nooit meer, nee nooit meer zou zien

Ze was nog zo jong, zo verschrikkelijk jong

In die zomer van 1910

Die dag is voorbij en die zomer vergaan

Onherroepelijk, onherroepelijk

Toch is die herinnering blijven bestaan

Onveranderlijk, onveranderlijk

De rozen die bloeien nog steeds lang het pad

Waar ze hem voor het laatst heeft ontmoet

Die zomerse dag is verstard tot een beeld

Dat haar bijblijft voor altijd, voorgoed

Die jaren zijn vervlogen

Dat beeld vergeet ze niet, ach, en steeds als zij het ziet

Komen tranen in haar ogen

Omdat het genaad'loos aan haar laat zien:

Je wordt nooit meer bedroefd, maar ook nooit meer verliefd

Nooit meer jong als in 1910