Gelmiyorsa artık yardıma
Bir zamanlar ağladığın omuzlar
Soğumuyorsa kalbine akan kaynar sular
Tanıyamıyorsa artık gözlerin
Aynadaki şu sessiz ve yorgun adamı
Kurumuyorsa yanağından akan tuzlu sular
Nefes alamıyorsan, açıklayamıyorsan
Tutunamıyor, kanatlanamıyorsan
Ve artık başaramıyorsan.
Olsun, olsun varsın
Şimdi uyu. Biraz uyu.
Kurşuna dizilmiş yalnızlığın yanına uzan
Ve biraz uyu.
Durduramıyorsan artık adımlarını,
Hep aynı ıslak kaldırımlarda,
Sayamıyorsa parmakların geçen yılları,
Unutuyorsa artık ellerin,
Eskiden tuttuğu elleri,
Kayboluyorsa aklından tek tek isimleri.
Nefes alamıyorsan, açıklayamıyorsan
Tutunamıyor, kanatlanamıyorsan
Ve artık başaramıyorsan.
Olsun, olsun varsın,
Şimdi uyu. Biraz uyu.
Kurşuna dizilmiş yalnızlığın yanına uzan,
Ve biraz uyu.
Olsun, olsun olsun varsın,
Şimdi uyu. Biraz uyu.
Kurşuna dizilmiş yalnızlığın yanına uzan,
Ve biraz uyu.
(Cem Adrian)
Sadece çocukken uyanıksındır bunu bil.
Her şeyin farkındasındır, her sese dönüp bakarsın.
Büyümek; uyumak ve unutmak gibidir. Ve büyüklerin dediği gibi: uyuman gerekli büyümen için... Sağır ediyorsa sessizlik ve kör ediyorsa aydınlık, sadece sana görünen ve kimseleri inandıramadığın bir hayalet gibi yanı başında oturuyorsa yalnızlık, bu gece.
Hep aynı saatte kapını çalan bir düşman gibi bekliyorsa seni ve canına kastedecek bir kılıç gibi sallanıyorsa tepende, unutabilmek için hepsini biraz uyu...
